ชื่อเรื่อง: หลอกได้ แต่จ่ายด้วย (Ghost Me Free WIFI)
ผู้เขียน: สีพรำ
สำนักพิมพ์: Shine Publishing
จำนวนหน้า: 384 หน้า
สั่งซื้อ: Shopee | Lazada
รีวิว หลอกได้ แต่จ่ายด้วย (Ghost Me Free WIFI) – สีพรำ
A widely hyped book that ultimately fell short of my expectations.
เรื่องย่อ: “ประกิต” เป็นข้าราชการตัวเล็กตัวน้อยประจําย่านราชเทวี เงินเดือนต่ำเตี้ยสวนทางกับค่าครองชีพสูงลิ่วใจกลางกรุงที่เทพสร้าง บีบบังคับให้ประกิตต้องซมซานเช่าคอนโดที่ราคาย่อมเยาจนน่าพิศวง แต่ไม่ต้องงงไป…เพราะคอนโดนี้มีผีตายโหง (หลายตัว) ที่น่างงกว่าคือ…ประกิตเป็นคนมีเซนส์แกร่งกล้าจนเตะปากผีได้ ระหว่างผีกับไม่มีอะไรจะแดก แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้ประกิตกลัวที่สุดคืออย่างหลัง ใครเล่าจะไปคิดว่าผีมีประโยชน์ในการสร้างเงินกว่าที่คิด แต่ขณะที่ชีวิตกำลังจะปัง เงาหายนะจากบ้านเกิดก็คืบคลาน ผีอีลีทของแดนเหนือจะมาตบผีชนชั้นกลางถึงบ้าน ภารกิจเอาตัวรอดจากทุนนิยมและผีด้วยวิธีผีๆ จึงเริ่มต้นขึ้น
“เมืองนี้ไม่ได้ออกแบบมาให้คนเป็นอยู่ยังไง คนตายไปแล้วก็เคว้งคว้างไม่แพ้กัน”
นำประเด็นสังคมมาซ้อนทับกับเรื่องผี ผสมผสานกับวัฒนธรรมล้านนา จึงทำให้ดูมีกิมมิค ตอนแรกเริ่มมาดี แต่ช่วงหลังเหมือนเริ่มเอาไม่อยู่
แตะหลายประเด็นมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็น ความเหลื่อมล้ำ, การเอาเปรียบของนายทุน, abusive relationship, ทุนผิดกฎหมายในประเทศ ฯลฯ บางเรื่องพยายามทำให้ดูเบาและเข้าใจง่ายจนตื้นเขิน จู่ๆ ซีน explicit โผล่มาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย กรณีนี้บางคนอาจรับได้ บางคนอาจรับไม่ได้ น่าจะต้องมี trigger warning ไว้ซักหน่อย
ความสัมพันธ์ของคู่เอกขายฝันเกินกว่าที่คนอ่านจะอิน การบรรจบกันที่ดูเป็นไปไม่ได้ ได้คบกับคนที่ไกลเกินเอื้อม พัฒนากลายเป็นรักปานจะกลืนกิน ทั้งที่ไม่มีจุดเริ่มต้นที่ทำให้คนอ่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกระหว่างสองคนที่กำลังก่อตัวขึ้น อยู่ๆ ก็รักกัน สามารถถวายชีวิตให้อีกฝ่าย ไม่มีเส้นทางของความสัมพันธ์หรือความผูกพันธ์ที่ทำให้สัมผัสได้ว่านี่คือ “คนที่รักกันจริง”
ส่วนที่ชอบคือการนำวัฒนธรรมล้านนามาสื่อสารให้ดูมีเสน่ห์ เข้าใจง่าย ทั้งเรื่องขนบธรรมเนียมประเพณีการปฏิบัติตัวต่างๆของ “ม้าขี่ปู๊เมีย”
ที่จริงคาดหวังไว้พอสมควร เห็นหลายรีวิวเขียนไว้ว่าสนุก แต่ที่อ่านไม่มีจังหวะไหนที่รู้สึกสนุกถึงขั้นบันเทิงใจ มีแต่จังหวะที่รู้สึกเนือยและประหลาดใจ ปนๆ กันไป
โดยรวมไม่ค่อยถูกจริต เหมือนจะเป็นเรื่องเบาสมองก็ไม่ใช่ หรือจะแตะประเด็นสังคมจนถึงแก่นก็ไม่เชิง ไม่ค่อยพอดี คล้ายกับว่าหาจุดตรงกลางไม่เจอ
