ชื่อเรื่อง: No Longer Human (人間失格)
ผู้เขียน: Osamu Dazai
ผู้แปล: Donald Keene
สำนักพิมพ์: New Directions Publishing
สั่งซื้อ: Kinokuniya
รีวิว No Longer Human – Osamu Dazai
My soul shivered at No Longer Human by Osamu Dazai. I adore it despite how unsettling it is. It caused me to question everything about normalcy, including my own existence.
The anguish of reading this book is real. It’s difficult to read. Depression, alienation, self-loathing, self-hatred, madness, morbidity — it’s all there.
เมื่ออยากลองอ่านผลงานของ Osamu Dazai จึงทำให้หยิบ No Longer Human มาเป็นเล่มแรก หนังสือมีความยาว 177 หน้า แต่ใช้เวลาอ่านไปทั้งหมด 4 วัน เพราะรู้สึกถึงความหนักหน่วงของเนื้อหา ไม่ว่าจะเป็น ภาวะซึมเศร้า ภาวะแปลกแยก อาการเกลียดตัวเอง รวมถึงความบิดเบี้ยวของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่อง
อีกหนึ่งปัจจัยที่ใช้เวลาอ่านนานกว่าปกติ เป็นเพราะศัพท์ที่ต้องใช้เวลาแปล ไม่ค่อยชินกับโทนและการเรียงประโยคแนวนี้เท่าไหร่ แต่ต้องยอมรับว่าถูกแปลและสื่อสารกับผู้อ่านได้อย่างดี มีบางตอนยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ เลยตัดสินใจซื้อภาษาไทยมาอ่านเพิ่ม เพื่อทำให้ภาพในหัวสมบูรณ์ขึ้น รวมไปถึงเพิ่มความเข้าใจต่อสิ่งที่ Osamu Dazai อยากถ่ายทอดด้วย
เชื่อว่า Alienation สภาวะแปลกแยก เกิดขึ้นได้กับหลายๆ คน คิดว่าคงมีการตั้งคำถามคล้ายๆ กับ Oba Yozo อยู่บ้าง เพราะบางครั้งคนก็มีความรู้สึกว่าตัวเอง “ไม่ใช่ส่วนหนึ่ง” กับสังคมหรือโลกใบนี้ ยกเว้นแต่ว่า Yozo อยู่ในขั้นวิกฤติ บางมุมมองหรือความคิดหลายๆ อย่างที่นึกไม่ถึง Yozo สามารถกลั่นออกมาได้ ทำให้เปิดมุมมองใหม่ให้ไปตกตะกอนความคิดต่อ
การตัดสินใจอ่าน No Longer Human เป็นเล่มแรกเพื่อทำความรู้จักกับ Osamu Dazai นั้น เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง เพราะทำให้อยากติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น The Flower of Buffoonery, The Setting Sun, The Beggar Student, No One Knows, และ Self-Portrait
Quotes
∘ And yet somehow it is not the smile of a human being: it utterly lacks substance, all of what we might call the “heaviness of blood” of perhaps the “solidity of human life” – it has not even a bird’s weight. It is merely a blank sheet of paper, light as a feather, and it is smiling. The picture products, in short, a sensation of complete artificiality. Pretense, insincerity, fatuousness – none of these words quite covers it.
∘ The Face is not merely devoid of expression, it fails even to leave a memory.
∘ Unable as I was to feel the least partial of confidence in my ability to speak and act like a human being, I kept my solitary agonies locked in my breast. I kept my melancholy and my agitation hidden, careful lest any trace should be left exposed. I feigned an innocent optimism; I gradually perfected myself in the role of the farcical eccentric.
∘ My eye would swim in my head, and the whole word grow dark before me, so that I felt half out of my mind.
ช่องทางการสั่งซื้อ
Kinokuniya
thailand.kinokuniya.com
